SULFONAMIDY
Opublikowano 17 stycznia 2015 | 
Streptozotocyna wywołuje u 53-79% leczonych nią chorych białkomocz oraz tubulopatię w postaci hipcrfosfaturii z hipofosfatemią, glikozu- rii i kwasicy hiperchloremicznej. U ok. 1,5% chorych dochodzi do ostrej mocznicy z objawami martwicy nabłonków cewkowych i naciekami śródmiąższowymi.
Sulfonamidy mogą powodować niewydolność nerek wskutek: a) wysa- lania się ich w wewnątrz- i zewnątrznerkowych drogach moczowych, wywoływania ostrego śródmiąższowego zapalenia nerek oraz c) ostrego kłębkowego ich zapalenia na tle uczuleniowym. W rzadkich przypadkach może ponadto dochodzić do> guzkowego zapalenia większych tętniczek.
Sulfapirydyna, sulfadiazyna i sulfatiazol w mniejszym stopniu acetazola- mid, mogą wytrącać się w cewkach dalszych, zwłaszcza w kwasicy metabolicznej, u osób odwodnionych, w szoku. Zatykają wówczas światła tych cewek i wywołują martwicę nabłonków pętli nefronu i cewek dalszych, przebiegającą z obrzękiem tkanki śródmiąższowej i naciekami z udziałem komórek olbrzymich. Klinicznie objawia się to ostrą niewydolnością nerek, hematurią, krystalurią, leukocydurią i cylindurią. Chorzy uskarżają się na bóle w okolicach lędźwiowych, przybierające niekiedy charakter kolki. Wymienione leki mogą również tworzyć złogi w pozanerkowych drogach moczowych. Przy ich stosowaniu należy dbać o należyte nawadnianie chorych, podawać leki alkalizujące mocz, a w razie konieczności przepłukiwać miedniczki nerkowe zasadowymi roztworami. Najlepiej jednak zamiast wymienionych wyżej leków podawać mniej toksyczne przetwory, np. sulfafurazol (Amidoxa!) lub sulfizomidynę (Sulfamethin).
Dodaj komentarz